Tekst : Teun Westerhof   Foto's : Jan Westerhofa

Sinks 

Sinks verrast vanavond met een stevige set die zowel doet denken aan nirvana, velvet underground als aan prehistorisch ritueel gedrum. De band staat beschreven als postpunk en noise, terwijl ze ook prima postrock of alternative genoemd kunnen worden. Langzamere maar bedrukkend zware stukken afgewisseld met snellere, luidere muziekexplosies leek een vast onderdeel van de meeste nummers. De stukken klinken chaotisch toch zeer strak, de instrumenten distorted toch harmonisch. Elke transitie en tempowisselingen waren zo opgezet dat je ze als luisteraar perfect kan horen aankomen, met of zonder muziekgevoel, wat de muziek zeer makkelijk maakt om op mee te springen. Wat de zaal al vanaf het eerste nummer nonstop deed. 

Sowieso is het moeilijk om bij Sinks stil te blijven staan. De soms afrikaans klinkende slagen tot het ruige geram van de drummer vormen een heerlijke groove waar de rest van de band alleen nog maar aan hoeft toe te voegen, en dat doen ze! De bassiste staat op zijn punks grotendeels met de rug naar het publiek terwijl ze meewiegt op haar eigen ritmes. Alleen maar om zich soms de microfoon te draaien om back up te zingen met de zanger tevens gitarist. De laatste van dit drietal speelt het hele optreden lang vrijuit met overdrive waardoor elk nummer voorzijn is van heerlijke, bijna psychedelische gitaarpartijen. Zoals waneer hij zijn gitaar neerzet  om in het publiek te zingen, maar dankzij de pedalen zijn gitaar blijft schreeuwen.

De band liet geen pauzes tussen de nummers. Zeiden eigenlijk niets tegen het publiek behalve de teksten die ze zongen en leken ongestoord door het gestamp van het publiek. Als ze dat überhaupt zelf doorhadden, want zelf leek de band compleet op te gaan in hun muziek waardoor ze als wilden rond bewogen..

Sink's energie werd de energie van het publiek, hun muziek was goed gespeeld en strak neergezet. Dat alles in de kelderbarsetting maakte dit gewoon een heerlijk optreden.