Idiott Smith

Moederziels alleen. Niet op het podium maar ervoor. En dan ook nog eens zonder instrumenten behalve zijn keel en een panel vol met tracks en effects. Dat is Idiott Smith. Bezweet van een warme dag en toch met stropdas alsof hij net van een lange werkdag op het kantoor komt staat hij haast bescheiden te zingen.

En het gezang van Roy Veenstra (Idiott Smith) is dan ook het hoofdprogramma van de act. De unieke diepe stem weet bijna moeiteloos gevoelens van melancholie en gemis op te roepen. De muzikale tracks samen met de baritone zang maken zelfs mensen die er destijds niet waren nostalgisch naar de jaren 80. Dat de jaren 80 worden opgeroepen is ook duidelijk met de beamers op de muren vol gedateerde effecten die zo populair zijn in de huidige vaporwave trend. Vaporwave is dan ook wel een genre waar Idiott Smith mee flirt. Maar niet precies in valt. Vaporwave, synthpop, dreamwave zijn allemaal op elkaar lijkende stijlen waarvan kenmerken bij Idiott Smith samenkomen tot een intiem eigen geluid. Een eigen geluid dat langzaam mee doet wiegen op de golven van de wave.

Daarbij gunt Roy ons ook nog een kijkje in zijn muzikale denkproces waneer hij een nog nieuw nummer zonder backingtrack zingt. Geheel a capella en gedragen door zijn eigen stem weet hij het publiek te boeien. Zo a capella en tussen het publiek in weet Roy wellicht een van de intiemste optredens te brengen die Vera in een poos gezien heeft. Roy heeft ons nog veel meer nostalgie en emotie te brengen met zijn sterke stem en experimentele synthy sounds. Meer waar muziekgenieters en creatievelingen naar uit moeten kijken. Idiott Smith zal je niet je standaard concert ervaring geven, maar zeker een die je zult onthouden.

The Homesick

Stipt op tijd begint The Homesick herrie te maken. Met zijn 3en, veel toetsen en knoppen en een drummer komen ze vanavond hun nieuwe self-titled album presenteren.

Dit album zou met afstand anders zijn dan hun vorige werken. Eerder kenmerkte The Homesick zich met poppy postpunk en gitaargedonder, de gitaren zijn verruilt voor synthesizers, keyboards en effecten. De postpunk is verwisseld voor dark dancewave. Uptempo dansbare beats met vage gedateerde maar toch catchy effecten domineren de avond. Hier overheen zingen en roepen de beide zangers met veel reverb de setlist door. Een setlist die zowel in een jaren 80 tribute avond past als op een technopodium. Een sound die zowel klinkt als dark synthpop, newwave en electronica. En hieronder klinkt nog, als vertrouwd, het ritme van een snoeiharde en gigantisch goede drummer.

Ondertussen klinkt deze nieuwe sound gewoon in Vera voor een volle zaal. Een zaal die constant in beweging was van de bouncende beats. Zo ook de heren zelf. Dansend achter de toetsen en drijvend in het zweet lijken ze zichzelf geheel overgeheven te hebben aan het ritme. Alhoewel de muziek zeer dansbaar en speels is, zit er ook een randje luguberheid aan de klank. De dancepop en synthwave van The Homesick heeft natuurlijk als vertrouwd alsnog een noise randje. Dat vleugje dat The Homesick zichzelf maakte is nog steeds aanwezig ondanks de andere sound. 

We wisten al dat The Homesick bestond uit experimentele Friezen. Een groep die van een gitaar gefocuste postpunk sound naar een synthpop sound gaat, en het doet werken, is een groep waar op gelet moet worden. Maar van The Homesick wisten we dat al. Hopelijk zijn de mannen nog lang niet klaar met experimenteren, want wat ze maken werkt gewoon. Ze tonen zich breder dan een genre, en de muzikale wereld wacht gespannen af op wat ze nog meer zullen brengen.

Maar vergeet in de tussentijd vooral niet te luisteren naar "The Homesick" van "The Homesick". Dark dansbare dancewave, (te) gekke effecten en gewoon heel veel talent op een draaibare plaat of streaming service naar keuze.