SPY (voorheen The Spy and the Butcher) is een festival voor jong talent. Bij SPY krijgt jong talent de ruimte om op te treden met eigen repertoire.

Het festival biedt opkomende acts de mogelijkheid zich te presenteren en stelt het publiek in staat kennis te maken met nieuwe acts.

SPY is een onderdeel van Stichting The Bake Shop die ook maandelijks The Bake Shop Presents! organiseert waar de nadruk ligt op lokaal en regionaal talent met eigen nummers.

Danytha

Danytha presenteert zichzelf als ruwe, alternatieve hip hop. Dit word ook meteen duidelijk door het gebruik van electronic soundscapes dat gecombineerd word met een stevig distorted electrisch gitaar, waardoor eigenlijk twee muziekale werelden creatief samenkomen. Hier blijft het niet bij waneer Danytha haar akoestisch gitaar erbij pakt en ineens een hele andere kant van zichzelf laat zien. Hier stelt ze zich even zeer emotioneel op. Alleen maar om dit weer op te volgen met snoeiharde urban waarin ze voornamelijk spreekt over de chaos binnen haar hoofd dat op zijn eigen manier net zo emotioneel is. Dualisme is wellicht het thema van de performance, in de teksten, vocals en in de muziek.

Haas 

Haas komt binnen met funky gitaar ritmes en smooth keyboard klanken die een melodische groove opzetten voor de vocalist om overheen te gaan. En dat doet hij; in het nederlands rapt en zingt hij goed geschreven en vloeiende teksten. Alhoewel dit niet hun standaard opstelling is, brengen ze een stevig geluid voort. De duet stukken en harmonieën zijn zeker iets om goed naar te luisteren. Al helemaal wanneer ze deze toepassen in de rustigere nummers, die veel elementen lijken te lenen van lowfi en daardoor bijna jazzpop worden. Dan moet er ook nog iets gezegd worden of hoe de jongens op het podium staan. Het belangrijkste is dat ze zichtbaar en aanstekelijk lol hebben. Waar de gitarist gecontroleerd staat te jammen springt de vocalist het podium over en kan ook de toetsenist niet stil blijven zitten. Een energie die ze overbrengen naar het publiek.

De jongens van Haas beloven nu vol gas met nieuw werk te komen, en dat is zeker iets om naar uit te kijken.

The Cool Quest 

Stevige drum, steady bass, creative toetsenist en raggende gitarist. Datalles met een goede zanger is the Cool Quest. Tijd om bij te komen van de nummers is er nauwelijks, de band knalt van het ene groovy nummer naar het andere. De band laat zien dat de klassieke rockband nog bestaat, inclusief daverende drumrolls, geweldige gitaarsolos en knallende cressendos aan het eind van een nummer. Toch brengen ze ook nieuwe elementen aan het rockgenre. Teksten die bij momenten meer als rap dan zang aanvoelen samen met het gebruikt van samples brengen een hiphoptint. Daarnaast gebruikt de band ook veelal keyboard ondergedompeld on reverb waardoor er bij sommige nummers een constante "wall of sound" is. Wat mooi is, want een sound heeft de band wel. Het hoogtepunt van de set was waarschijnlijk de dubbele gitaar en synthsolo over een zeer funky beat bij het laatste nummer. Die bracht de hele zaal in beweging

Seb Zukini 
Seb Zukini is luid. Op de goede manier. De drum is bij elk nummer de duidelijke backbone waarop de twee gitaristen de rol van ritme en lead afwisselen. Aangevuld met een steady bassist die geen noot mist en een rauwe zanger krijg je een rockband die wel heel erg tegen garagerock aanleunt, maar door net genoeg variatie toe te passen net niet in een rockhok in te vullen is. De band begon met een energie die ze de hele set vast konden houden, zelfs waneer ze voor de set doende langzamer gingen was het moeilijk om het headbangen in te houden. Beide gitaristen hadden een pedalenbord voor zich liggen waar ze gretig gebruik van maakten om geluiden van surf- tot hard-rock te krijgen. En zelfs waneer de leadzanger een gitaar omdeed zonder pedalen klonk deze als een scheurijzer. De energie van Seb Zukini kwam bij ieder lid uit elke porie gezweten en vloeide als het ware het publiek in.

Tramhaus 

Tramhaus speelt postpunk dat heftiger is dan het matje van de zanger. Het meeste van Tramhaus bestaat uit weinig akkoorden die door 2 gitaren hard worden aangeslagen. Hierdoor krijgt de bas meer ruimte om de hoofdrol te spelen, een hoofdrol die de bassiste moeiteloos neemt. Af en toe breekt dit wanneer een van de gitaristen de tijd neemt om zo creatief mogelijk op de gitaar in te slaan en vervolgens een stel symphonische psychedelische geluiden creëert. Ook de dronende overdrive bij menig nummer is zeker iets om op te merken. Ondertussen dreunt de drummer zorgeloos door op ondoorbroken ritmes. 

Wat de zanger zingt is zelden te verstaan. Maar dat maakt niet uit, je hoort de stem en je hoort de energie. Een energie die ook te zien is. Een energie die ook te voelen is. De zanger danst hupt en schreeuwt rondom zijn bandleden die elk op hun eigen manier een unieke podiumpresence hebben. Tramhaus zal voor punkfans erg veel bekende elementen hebben, maar toch als een verademing voelen. Zonder overdrijven zijn ze een van de betere post punkbands van het moment.

Smudged 

Smudged begint groengesmeerd en zonder shirt. Met synthersizer en bassbeats dreunen ze de zaal door op een manier dat doet denken aan krautrock. Een illusie die bruut word doorbroken waneer de zanger, tevens drummer, begint te beuken. De gitarist vrijer zijn vingers over de gitaar laat gaan en de synths meerdere (buiten)aardse wapens lijkt na te bootsen. Ondertussen lijkt de bass harder te staan en de bassist sneller te gaan dan de rest van de band wat juist aan het dystopische geheel toevoegt. Dit alles met hun eigen psychidelische projecties die het podium terug de tijd in toveren. Toch is er niets ouderwets aan Smudged. Futuristische lasergeluiden gecombineerd met ruige distorted gitaar, bass en zang zorgen voor een geweld aan geluid wat moeilijk is niet te waarderen.

Paceshifters 

Met een klassieke line up van bass, gitaar en drum lukt het deze alternatieve rockband moeiteloos om vanaf het eerste nummer de zaal al mee te nemen. Elk bandlid is tijdens de set vocaal te horen. Wat tot verbazingwekkend effectieve harmonieën leidt. Toch hoor je de frontman het meest, die bij momenten vanuit zijn tenen loopt te schreeuwen. Ondertussen ramt de gitarist op powerchords afgewisseld met complexe riffs, licks en solos. Dit alles over een gigantisch solide drumpartij, van wie elke slag het tempo lijkt op te voeren totdat niemand zijn voeten meer in bedwang kan houden. Dan is er ook nog de bass, die moeiteloos onder het muziekgeweld doordreunt en zich samenweeft met de rest om uiteindelijk een muzikaal geheel te vormen dat beter live te ervaren is dan via welke streamingsdienst ook. De Paceshifters zijn de band die je live wilt zien, die je live wilt horen en die je voornamelijk live wilt voelen.