Het zou een weekend van harde muziek en euforie worden tijdens de Tartarus label showcase. Groningen heeft minstens 1,5 jaar kunnen wachten op een concert avond van dit kaliber. Na de aankondiging van de nieuwe lockdown bleef echter alleen de vrijdag avond over. De teleurstelling was te voelen, maar ook een soort wilde energie alsof het een van de laatste avonden kon zijn waarop we met elkaar nog even volledig los kunnen gaan.

Bij binnenkomst in de grote zaal van Vera, werd je oog direct getrokken naar de merch stand van het label. Achter de merch stond Richard Postma, een van de oprichters van Tartarus, en was niet verlegen om een praatje te maken met wie er op dat moment voor hem stond. Wat vooral op viel is de hoeveelheid katten op de longsleeves, t-shirts en stickers. Tartarus en katten; het gouden duo. Het voelde heerlijk om weer zo tussen de gelijkgestemde mensen te lopen. Sommige hadden elkaar al in tijden niet gesproken en kletsten rustig bij onder het genot van een biertje terwijl de zaal rustig vol liep. 

Het licht ging uit, en het eerste geluid knalde van het podium. Her en der zijn mensen haastig opzoek naar hun oordoppen en het lijkt haast eerst wel weer even onwennig. The Flesh, 4 man sterk op het podium, trapten de avond af met een stevige set. De show voelt dynamisch en nodigt het publiek vrij vlot uit om in beweging te komen. De vocals klonken als schreeuwende weemoed over de snelle duistere riffs, als een soort klaaggezang samen gewoven met black metal. 

Tweede in het programma is de band Onhou. Ze namen een flinke stap terug in tempo, maar zeker niet in hardheid. Ze laten met gemak het publiek mee deinen en headbangen op de zware trage riffs gepaard met onheilspellende synths. De muziek heeft iets kouds, maar tegelijkertijd voelde je de drukkende lage bass tonen opstapelen in je borstkas. Het muzikale plaatje klopte. De afwisseling van vocalen, de extra dimensie van de synths en de ritme sectie die stond als een huis. 

Beneden in de kelderbar was het direct aan. Mensen stonden schouder aan schouder en zodra Suffering Quota de eerste noten speelden was het gelijk een grote chaos van hossende mensen. Frontman en co-oprichter van Tartarus, Gerald Timmermans, dook regelmatig de moshpit in en waar je ook maar keek, zag je mensen met een grote glimlach op hun gezicht. De show was na eigen mening veel te kort en had gerust nog een uur door mogen gaan want de band raasde door de set heen. Suffering Quota speelde gewoon lekker “recht in je bek” grindcore, met een geschatte doelstelling om de hele tent af te breken. 

Een woord; Genieten