ROCKIT 2025 – Door de ogen van William Ejam Maail

Vijf jaar jong, maar inmiddels een vaste waarde op de Nederlandse jazzkalender: ROCKIT. Waar elders kleine festivals als Mondriaan Jazz en So What’s Next het helaas niet overleefden, floreert ROCKIT juist in samenwerking tussen SPOTen North Sea Jazz. Misschien is dat precies het geheim — compact, helder, zes zalen, en nét genoeg keuzes om te dwalen zonder te verdwalen.

Terwijl het grote North Sea Jazz soms aanvoelt als een overdaad, ademt ROCKIT intimiteit, nieuwsgierigheid en lef. Het voelt als een broedplaats voor nieuwe namen én een tussenstation voor artiesten op weg naar de grote podia.

Een vliegende start

Mijn festivaldag begon in de vroege middag met Salin, een drumster afkomstig uit Thailand. Haar set — een mengsel van Afrobeat en jazzinvloeden — was energiek, maar miste voor mij de verrassing. Soms is goed gewoon niet genoeg. Op naar de volgende zaal dus, waar Immanuel Wilkins de toon zette met verfijnd, spiritueel saxofoonspel. Daar begon de dag echt te ademen.

Niet veel later klonk Adja — soulvol, overtuigend, en met een band die vol vuur speelde. De groove en de stem maakten dit optreden tot een eerste hoogtepunt.

Brandee Younger Trio – harpmagie in intieme setting

Na wat acclimatiseren besloot ik het optreden van Brandee Younger helemaal uit te zitten. Vorig jaar zag ik haar nog met een bigband; nu stond ze op het podium met een intiem trio. Wat een verschil — en wat een pracht. Ze opende met een compositie van Alice Coltrane, waarna ze moeiteloos overging in eigen werk. De harp als leidinstrument blijft iets magisch, zeker in Younger’s handen: teder, spiritueel, maar altijd met een puls. Haar bassist — groovend als een bezetene — droeg het geheel. Een parel van een optreden.

Arooj Aftab & Metropole Orkest – Oost en West in harmonie

Daarna trok ik naar de grote zaal voor een bijzondere samenwerking: Arooj Aftab met het Metropole Orkest, onder leiding van Jules Buckley. Eerder zag ik Arooj solo, wat al indrukwekkend was, maar met het orkest ontstond iets diepers. Haar stem, gedragen door rijke orkestrale lagen, klonk als een kruispunt tussen Pakistaanse traditie, minimalisme en jazz. Haar liefde voor de Urdu-poëzie schemerde door in elk woord. Een subtiel, hypnotiserend concert.

Van BNNYHUNNA tot Mary Halvorson – diversiteit troef

Lopend door de zalen ving ik de warme klanken van BNNYHUNNA op — een Nederlandse soulzanger die met zijn band een vibe neerzette in de geest van D’Angelo. Even verderop bracht Mary Halvorson’s Amaryllis Sextet iets totaal anders: een eigenzinnige mix van kamermuziek, improvisatie en rock. Haar gitaar klonk scherp, haast vloeibaar, met subtiele elektronische effecten. Dit was muziek die risico’s durft te nemen — precies wat een festival als ROCKIT nodig heeft. Jammer alleen dat de lessenaars van de musici soms het zicht belemmerden; een klein smetje op een groot optreden.

Een tip van familie – Maya Delilah verovert

Op aanraden van mijn neefje belandde ik bij Maya Delilah, een jonge Londense gitariste met een soulvolle stem en een trio dat strak speelde. Denk aan Derek Trucks met een vleugje popgevoeligheid. Haar optreden was een van de verrassingen van de dag — en ik was niet de enige die geraakt werd: de zaal stond vol, en ik liep direct na afloop naar de merchtafel om haar cd te kopen.

Legendestatus in de kleine zaal – Dave Holland

De jazzlegende Dave Holland trad op in de kleine zaal, die voor de gelegenheid was omgetoverd tot een club met tafeltjes en stoelen. De sfeer was intiem, bijna New Yorks. Alleen jammer dat de opstelling betekende dat velen buiten moesten blijven — het was stampvol. Maar wat ik hoorde, was pure klasse: Holland blijft een meester in het laten ademen van stilte en groove.

Hiromi & Kassa Overall – afsluiten met energie

Door verschuivingen miste ik helaas Makaya McCraven, maar gelukkig maakte Hiromi’s Sonicwonder veel goed. Wat een orkaan aan energie! Hiromi is een fenomeen — virtuoos, expressief en volledig in haar element. Toch bleef ik niet tot het einde, want Kassa Overall riep. En terecht: hij trapte af met een verpletterende versie van Freedom Jazz Dance, en binnen no time stond de zaal — én de gang ernaast — te bewegen. Pure energie, pure vrijheid.

Een geslaagde editie – maar iets mist nog

ROCKIT 2025 was wederom een succes. De programmering was sterk, de sfeer ontspannen, de productie strak. Toch bleef ik met een lichte honger achter — het miste nog dat rauwe randje, dat onvoorspelbare element dat jazz spannend maakt. Iets dat kraakt, schuurt, schuifelt.

Maar hé — dat is misschien precies waarom ik volgend jaar weer ga. Op zoek naar dat moment waarop alles samenvalt: risico, emotie en vrijheid.

ROCKIT 2025: geslaagd, vol belofte, met ruimte voor meer lef.