Een winderige aprilavond bied het toneel voor twee Britse aanstormende bands. Beginnend is Beige Banquet, een Londons krachtige en knallende postpunk band die met 5 man de zaal geheel weten mee te nemen met robotische ritmes en industriële ondertonen. Afsluitend is Cucamaras. Een brits alternatief viertal dat gitaren zeker niet vies is. Kortom een avond vol extrinsieke energie om door de wrekende wind te komen.

BEIGE BANQUET

Beginnend met een ritmische drone die thuis past in zowel een fabriekshal als in een Kraftwerk concert start de avond. Echter bewijzen de heren op het podium zich ruiger dan dat. Al gauw dreunt de drum door en davert de distortie door de speaker. Dit is Beige Banquet.

De muziek lijkt geheel opgebouwd rondom het ritme, de bas en de drum staan regelmatig centraal. Dit maakt de muziek ondanks, of juist dankzij, de lugubere tonen toch zeer aantrekkelijk tot bewegen. Het feit dat in de traditie van punk geen pauzes tussen de nummers horen maakt stilstaan bij Beige banquet al helemaal onmogelijk.

Dit vijftal; twee gitaristen, twee percussionisten en een bassist overstemmen de zaal met een wall of sound die regelmatig met trance flirt. Alleen om de herhalende opbouwing bruut te stoppen en een nummer drie maal zo snel en drie maal zo kort te starten. 

De muziek word enkel onderbroken voor een slok bier. Dan klinken de gitaren weer scherp als sirenes. Constant begeleid door dubbele drummers en een wel heel bombastische bassist. Als door een megaphoon worden de zang bijna een instrument in de gecontroleerde chaos.

Beige Banquet is dan ook echt postpunk. Energiek, experimenteel, elecktrisch. 

Tekst gaat onder de foto s verder.

CUCAMARAS

Dan is het aan Cucamaras. Een typerend Britse alternative band. De 4 jongens komen bewapend met een drum, bas, twee gitaren en de nodige pedalen. Dit alles word bespeeld met een onbeschrijvelijke energie. Hierbij word er dan ook nog constant contact gezocht richting het publiek wat een optreden net dat beetje intiemer kan maken.

Dit contact gebeurd gepaard net gevloek en britse humor. In hun doen en laten zet de band geen show op, de energie die ze uiten is hun eigen, en is show voldoende. 

Stilstaan lijkt de band pas te lukken bij de rustigere nummers, eentje een ballade maar dan alsnog even alternatief. Met reverb, echo en nog wat onheroepelijke effecten heeft de band toch een sound gecreeerd die wisselt van zacht en melancholisch naar bruut en mechanisch. En dat in hetzelfde nummer.

Van een gevoelige snaar naar explosieve woede. Cucamaras bewijst zich gevarieerd in emoties die ze met de toch simpele bandopstelling kunnen opbrengen. Cucamaras stonden eerder op Eurosonic, en zijn nu terug in Groningen in Vera tenmidden van hun tour. Van ons mogen ze wel vaker terugkomen.